میقات حج-جلد 15

ص: 201
است. «بن باز» در فتوای خود به این آیه قرآن: «وان جنحو اللسلم فاجنح لها» تکیه می‌کند. این آیه بدین معنا است که اگر دشمن خواستار صلح بود ما هم به او پاسخ مثبت بدهیم و به خدا توکل کنیم ولی واقعیت امر چیز دیگری است؛ چرا که این امر بر یهود زمان ما منطبق نمی‌شود زیرا یهودیان غاصب هیچگاه به صلح روی نیاورده‌اند. چگونه یهودیان را صلح طلب بدانیم در حالی که آنها سرزمین مسلمین را غصب و خون آنان را بر زمین ریخته و مردم فلسطین را آواره ساخته و از خانه و کاشانه خود بیرون کرده‌اند. رفتار یهودیان با فلسطینی‌ها همچون رفتار کسانی است که خانه‌ات را غصب می‌کنند و با زور اسلحه تو و افراد خانواده‌ات را از آن اخراج می‌کنند و تو را در بیابان رها می‌کنند، تو راهی برای گرفتن خانه‌ات جز مبارزه با او نداری. ولی با گذشت زمان او به تو پیشنهاد صلح می‌دهد و حاضر می‌شود اتاقی را از خانه‌ات به تو واگذار کند و در مقابل، تو با او صلح کنی. آیا پیشنهاد صلح این غاصب به این معنا است که او واقعاً می‌خواهد با تو صلح کند؟ ... «بن باز» می‌گوید ترک مخاصمه با دشمن بطور دائم یا موقت جایز است. ما می‌گوییم که ترک مخاصمه متوقف کردن جنگ است. آیا رفتار یهودیان با فلسطینی‌ها نیاز به ترک مخاصمه دارد؟ یهودیان علناً به غصب فلسطین اعتراف می‌کنند.
آنها معتقدند که حیفا، یافا، عکا، اللد، الرمله و بیرالسبع سرزمین اسرائیل است. آنها قدس را نیز اسرائیلی می‌دانند و سرزمین مسلمین را جزو دولت اسرائیل می‌دانند و هیچ حقی برای مسلمانان قائل نیستند. یهودیان معتقدند زمین‌هایی که به زور اسلحه غصب شده است از آن خود آنها است. لذا آنچه رخ داده ترک مخاصمه نیست که بن باز به آن معتقد است. ترک مخاصمه از دید نامبرده بدین معنا است که ما حق اسرائیل بر سرزمینهای اسلامی و عربی را برسمیت بشناسیم و حاکمیت آنها را بپذیریم و اذعان کنیم که این سرزمین‌ها تا ابد از دست ما خارج شده است و این را بنویسیم و امضا کنیم. تأیید شهود را نیز بر پای قرار داد ثبت کنیم. ما در اینجا با بن باز مخالفت می‌کنیم زیرا تطبیق حکم شرعی با واقعیّت‌های کنونی صحیح نیست.
به نظر من بایستی شیخ بن باز قبل از این که فتوای خود را در مورد صلح با اسرائیل صادر می‌کرد با کارشناسان در امور سیاست، صلح و جنگ مشورت می‌کرد؛ زیرا این موضوع خطرناک به دشمنی تعلق دارد که حدود پنجاه سال است با او جنگیده‌ایم. می‌بایستی شیخ